प्रिय बाबा !

काही माणसं वादळ होण्याची गर्जना करतात

पण साधी वावटळ ही होत नाहीत ,

काही जण वादळ होण्याचा , झंजावाती वेगाने वाहण्याचा संकल्प करतात

पण कालौघात स्वताच उन्मळून पडतात

काहीना वादळ ही व्हायचं नसतं आणि कोसळायचही नसतं ,

कडे कडेने दहाजण चालून गेलेल्या वाटेवरून

काठी टेकत चाचपडत चालत राहतात ..

'न पडता एकदाचे पार पडलो बुवा!' ....या समजुतीत !

तत्ववेत्याच्या अविर्भावात आपले शहाणपण

जगाला सांगतात हे खुळे...पांगळे!

पण बाबा ! तुम्ही वादळं थेट अंगावर घेत

त्यांना जीवलगाप्रमाणे कडकडून भिडत,त्यांना सोबत घेवून चालत राहिलात

वा !...ते चालणं काय डौलदार होतं...नुसतं बघत राहावं!!

त्या चालीत होता सत-असत ,नित्य -अनित्य ,सुख- दुक्ख

आशा -निराशा,हास्य- वेदनेचा ,प्रेम- पीडेचा

स्वानुभूत ठोक ताळेबंद ....

बघता बघता तुम्हीच महाकाय वादळ झालात

आणि आम्हाला 'किमान छोटीशी झुळूक तरी व्हा रे !'

म्हणत हेलकावे देत राहिलात

बाबा ! मी झुळूक झाले.. आता वादळही व्हायचय मला

पण हेलकावा देणारे तुम्ही मात्र ...

दूरस्थ तार्यात जाऊन गम्मत पहात बसलात !

आता मी कशी काय होणार वादळ ..!